Resimde Gerçekçi Akım:
Resimde gerçekçi akım 99 yy. ortalarında da romantizim ve tarihsel kahramanlık sahnelerinin resmedilmesine karşı bir hareket olarak ortaya çıktı. Gerçekçi ressamlar önemli liderler ya da olaylar yerine işçileri, gundelik yaşamdan ornekleri resmetmiştir. önemli temsilcileri arasında Gustave Courbet, Jean-François Millet, Honoré Daumier, and Jean-Baptiste-Camille Corot sayılabilir. Metropolitan Museum of Art New Yorkta önemli örnekleri toplamıstır.
Fransız gerçekçi akımını diğer avrupa ülkelerine hızla yayılmış İngiltere ve Rusya’da ressamlar ülkelerine taşımış ve iyi örnekler ortaya çıkmıştır. Ilya Repin, Hubert von Herkomer, Luke Fildes.
Günümüzde yeni gerçekçilik ve naturalizm ile devam eden akımın bir varyasyonu fotograf gerçekçiliği ya da hiper realist akım bir anlamda yeni gerçekçiliğin bir formu olarak fotoğraf gerçekliğnde resimler yaparak bir anlamda izleyiciyi bu fotoğraf mı yoksa resim mi diye sorrgulamay itecek kadar gerçekle bire bir aynı resimler ortaya çıkarmaya başlamıştır. Hiper realizm bir anlamda yaşamın içindeki vurucu anları fotoğraf gereçkeçiliğinde ortaya koyarak izleyeni rahatsız edebilmektedir. Burda artık gndelik yaşamın estetik bir değer taşımadığını düşüneceğimiz sahneleri resmin konusu olmştur.. örneğin bulaşık yıkanan lavabodaki metal kaplar, pepsi kola şişe ve teneke kutular, ya da bir genç kızın plajda ıslak bedenindeki su damlaları. ya da yağmurda otomobilin ön camına yağan yağmur taneleri…
Bu akımın çağdaş amerikan resim sanatında bir çok temsilcisi vardır.
İmpressionizm – İzlenimcilik
19.yy ikinci yarısında Paris bagimsiz 3 ressamın çalışmaları ile ortaya konmuştur. 1870 lerde bir akım haline gelmiş 50 yıl boyunca resim sanatını etkilmiştir. Halen günümüzde impresyonizm resim sanatında en çok keyf veren eserleri yaratan ve halen takipçileri olan bir akımdır. Akım ismini Claude Monet’in çalışmasından “Impression, soleil levant (Impression, Sunrise)” almıştır.
büyük galerilerde eserleri kkabul edilmeyen sanatçılar 1873te Monet, Renoir, Pissarro, ve Sisley bir topluluk kurmuştur, (“Cooperative and Anonymous Association of Painters, Sculptors, and Engravers”)bagımsız olarak eserlerini sergilemeye başlamıştır. ardından ekibe Cézanne, Berthe Morisot ve Edgar Degas katılmıştır.
gerçekçi biçimde detaylrın aktarılması yerine izlenimi yansıtmışlardır. böylece resimin bir soyutlama olduğunu gerçeğin kopyası olamdıgını ileri sürmüşlerdir. kısa kırık fırça vuruşları ile karışık griler ve renklerle bir anlatım yolunuu seçmişlerdir. renklerin zıt renklerin br araya gelrek bir vibrasyon yaratmasını ve görsel bir çekicilik oluşmasını yakalamışlardır. halk giderek bu eserleri daha çok sevmiş ve ilgi giderek artmıştır.
Amerikada akımın temsilcileri Macchiaioli, Winslow Homer’dir
nesennin detayından uzaklaşarak etkisini yaratmaya çalışmak sanat akımlarını etkilemiş ve resim kendisinin gerçeğn bir soyutlaması olduğunu ifade etmeye başlamıştır. böylece sonrasında Neo-Impressionism, Post-Impressionism, Fauvism, ve Cubism doğmuştur.
İzlenimcilerin teknikleri
kısa fırça darbeleri
nesenin özünü veren imge yaratmak
detaylara inmeden bir izlenim vermek
renkler zıt renkler karışımlar ve armonş yaratılarak bir vibrasyon sağlamak
renk armonisinde griler kulllanılarak her rengin girleri ile doğala yakın ifadeler sağlanmıştır.
siyah renk ddoğada olmadığı için kullanılmamıştır.
Işığın nesneler üzerindeki aşırı etkisini azaltmak için akşamlar ya da sabahları resim doğada çalışlıması ve gözlem tercih edilmiştir.
Önemli Temsilcileri
Frédéric Bazille (1841–1870)
Gustave Caillebotte (1870) (1848–1894)
Mary Cassatt (1844–1926)
Paul Cézanne (although he later broke away from the Impressionists) (1839–1906)
Edgar Degas (1834–1917)
Armand Guillaumin (1841–1927)
Édouard Manet (1832–1883)[18]
Claude Monet (1840–1926)
Berthe Morisot (1841–1895)
Camille Pissarro (1830–1903)
Pierre-Auguste Renoir (1841–1919)
Alfred Sisley (1839–1899)